Profesorowie instytutu

Prof. dr hab. Bolesław Świętochowski jest twórcą fundamentalnej w naukach rolniczych specjalności - ogólna uprawa roli i roślin. Dzięki wieloprofilowym badaniom wywarł trwały ślad w polskim rolnictwie. Szczególnie dużo osiągnięć prof. B. Świętochowskiego dotyczy uprawy gleby. W wyniku usystematyzowania naukowych podstaw uprawy roli wyodrębnił pięć zespołów uprawek, określił ich znaczenie w całokształcie uprawy pod poszczególne rośliny w płodozmianie, a także wskazał możliwości upraszczania uprawy. Uwzględniając uwarunkowania glebowe Polski, prof. B. Świętochowski podjął szerokie badania nad żyznością gleb lekkich. Pozwoliły one na opracowanie sposobów poprawy właściwości fizycznych, chemicznych i biologicznych tych gleb poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów agrotechnicznych. Szczególnie duży wkład wniósł w problematykę zmianowań i płodozmianów. Opracował wytyczne do wprowadzania płodozmianów, w których zawarł krytykę nieliczenia się z czynnikami przyrodniczymi przy projektowaniu następstwa roślin, a także wskazał, jak niekorzystne i długotrwałe są tego skutki. W ujęciu naukowym i praktycznym był zwolennikiem kompleksowych metod zwalczania chwastów, przy czym jako podstawowe przyjmował sposoby mechaniczne, a chemiczne jako uzupełniające. Już wiele lat temu przestrzegał przed możliwościami uodporniania się niektórych gatunków chwastów i ich kompensacji. W zakresie realizowanej tematyki Profesor prowadził także liczne badania metodyczne, poszukując nowych testów żyzności gleby, izotopowej metody oznaczania dynamiki wzrostu korzeni roślin uprawnych, oznaczania pozostałości herbicydów w glebie.

Prof. dr hab. Bronisław Jabłoński rozwijał prace z zakresu upraszczania uprawy roli, płodozmianów, nawożenia organicznego i mineralnego w zmianowaniu oraz zmian zachwaszczenia pól uprawnych. Zajmował się także problematyką ochrony środowiska, w tym rekultywacji terenów zdewastowanych przez górnictwo odkrywkowe oraz brał udział w pracach nad właściwym zagospodarowaniem zlewni rzeki Oławy, będącej źródłem wody pitnej dla aglomeracji Wrocławia. Opracował za pomocą mikromorfologicznych szlifów glebowych metodykę określania stopnia rozkładu substancji organicznej gleby. Wyniki przeprowadzonych przez prof. B. Jabłońskiego badań nad wpływem wysokich dawek gnojowicy bydlęcej stosowanych w zmianowaniach na wybrane właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne gleby lekkiej i średniej znalazły zastosowanie w zaleceniach nawozowych i agrotechnicznych.

Prof. dr hab. Roman Krężel rozszerzał badania związane z intensyfikacją produkcji roślinnej na glebach lekkich, z wpływem zmiennego w okresie wegetacyjnym poziomu uwilgotnienia gleby na wzrost i plonowanie roślin oraz z zagadnieniami upraszczania uprawy roli w całokształcie agrotechniki w płodozmianie. W ujęciu aplikacyjnym zajmował się głównie produkcyjnością płodozmianów, w szczególności specjalistycznych. Rozszerzył badania z zakresu ochrony środowiska rolniczego poprzez prace dotyczące wykorzystania popiołów z węgla kamiennego i brunatnego, reakcji roślin na ograniczenie poziomu nawożenia mineralnego i zastosowania herbicydów oraz walki z chwastami.

Prof. dr hab. Maria Radomska zajmowała się tematyką związaną z wpływem pogłębiania warstwy ornej lub jej przebudowy na właściwości gleby i plonowanie roślin w płodozmianie. Określiła przydatność maszyn uprawowych i uprawowo-siewnych - szczególnie pługofrezarki - w ograniczaniu ugniatania gleby w uprawie przedsiewnej. Prof. M. Radomska prowadziła badania nad przydatnością do eksploatacji narzędzi uprawowych w terenach górskich. Prowadziła także pionierskie prace z zakresu agrolotnictwa i aerosiewów.

Prof. dr hab. Stanisław Miklaszewski kontynuował badania z zakresu żyzności gleb lekkich, tj. składu frakcyjnego i rozpuszczalności próchnicy glebowej, dynamiki zmian zawartości węgla organicznego, azotu ogólnego, wolnych aminokwasów, koloidów organiczno-mineralnych oraz aktywności biologicznej gleby dotyczące skażenia metalami ciężkimi środowiska glebowego. Prowadził także badania z wykorzystaniem dżdżownic i skoczogonków jako organizmów testowych.

Prof. dr hab. Danuta Parylak kontynuuje prace naukowe z zakresu płodozmianów. Aktualizując ją dla potrzeb współczesnego rolnictwa, rozwinęła szczególnie badania dotyczące produkcyjnych i ekologicznych skutków upraszczania zmianowań zbożowych aż do monokultur włącznie. Zajmuje się także badaniami nad proekologicznymi możliwościami ograniczania negatywnych skutków częstej uprawy zbóż. Szczególnie duży wkład wniosła w optymalizowanie uprawy nowego gatunku zboża – pszenżyta. Prof. D. Parylak kontynuuje także badania w zakresie biologii, ekologii i zwalczania chwastów. Prowadzone przez nią prace dotyczą głównie zakresu i skali konkurencji między chwastami a rośliną uprawną, a także niechemicznych metod ograniczania zachwaszczenia pól uprawnych. Oceniając wzajemne relacje między składnikami agrocenozy, realizuje również badania nad zjawiskiem allelopatii.

Prof. dr hab. Lesław Zimny rozszerzył badania dotyczące optymalizacji uprawy buraka cukrowego. W pracach tych wykazał możliwość znacznych uproszczeń uprawy roli pod burak cukrowy, który nawet w bardzo różnych warunkach siedliskowych nie wykazuje istotnego zróżnicowania swej produktywności. Dowiódł, że tradycyjną uprawę można zastąpić technologiami mniej energo- i kosztochłonnymi. Zajmuje się także wykorzystaniem alternatywnych nawozów organicznych (wermikompost, międzyplon ścierniskowy, gnojowica, słoma) w nawożeniu buraka cukrowego uprawianego w płodozmianie. Prof. L. Zimny wykazał, że w polskich warunkach glebowo-klimatycznych można z powodzeniem stosować nową technologię uprawy, tj. uprawę konserwującą i zaproponował jej definicję. W opracowanych monografiach leksykograficznych zweryfikował hasła rolnicze w wielu słownikach, leksykonach i encyklopediach, wzbogacając język polski i niemiecki w nowe pojęcia rolnicze.

Prof. dr hab. Leszek Kordas kontynuuje tematykę związaną z uproszczeniami uprawy roli. Jego wieloletnie badania poświęcone są skutkom zaniechania uprawy płużnej na rzecz siewu bezpośredniego w zmianowaniu przez wiele rotacji. Prace te, uwzględniające najnowsze osiągnięcia światowej nauki i techniki rolniczej, są pionierskie w skali Polski. Kompleksowe badania obejmują nie tylko plonowanie roślin czy zachwaszczenie łanu, ale również środowisko glebowe, w tym życie biologiczne gleby i stan fitosanitarny roślin. Równocześnie prowadzi badania nad wpływem niekonwencjonalnych metod podnoszenia zdolności kiełkowania i plonowania roślin, polegających na stymulacji materiału siewnego i roślin polem magnetycznym.

Prof. dr hab. Zygmunt Golonka jest nestorem łąkarstwa polskiego i niekwestionowanym twórcą wrocławskiej szkoły naukowej. Wykształcił duże grono specjalistów, którzy kontynuowali podjęte przez Niego tematy naukowe. Główne zainteresowania naukowe skierowane były m.in. na łąki i pastwiska południowo-wschodniej części dorzecza Bzury, studia nad niektórymi czynnikami produkcyjności pastwisk trwałych. Prowadził równocześnie badania naukowe z zakresu uprawy łąk, gospodarki pastwiskowej, uprawy roli i roślin, ekologii, fitosocjologii, łąkoznawstwa oraz łąkarstwa. Prof. Z. Golonka wyniki badawcze upowszechniał, co miało szczególne znaczenie w okresie pierwszych lat powojennych.

Prof. dr Włodzimierz Lidtke prowadził badania naukowe dotyczące typów roślinności i ich wartości gospodarczej na łąkach okolic Wrocławia irygowanych wodami ściekowymi. Do specjalności naukowo-zawodowej prof. W. Lidtke zaliczyć należy klasyfikację i ocenę rolniczo-paszową użytków zielonych, wartość rolniczą łąk nawadnianych i irygowanych oraz polderów oraz uprawę i użytkowanie obszarów łąkowo-pastwiskowych.

Prof. dr hab. Zygmunt Mikołajczak prowadzi badania nad możliwością prowadzenia gospodarki pastwiskowej na lekkich madach nadodrzańskich w świetle ścisłych doświadczeń polowych. Jest znanym specjalistą z zakresu gospodarowania na użytkach zielonych nizinnych i górskich Dolnego Śląska. Prowadzi równocześnie badania naukowe nad produkcją pasz na użytkach zielonych, stanem i perspektywami gospodarowania na trwałych użytkach zielonych w Sudetach.

Prof. dr hab. Franciszek Gospodarczyk działalność naukową koncentruje wokół zagadnień związanych z regeneracją trwałych użytków zielonych w Sudetach, urządzaniem i pielęgnacją terenów zadarnionych w architekturze ogrodów i terenów rekreacyjnych. Zajmuje się agrotechniką i plonowaniem roślin pastewnych, dostosowaniem produkcji nasiennej roślin motylkowatych i traw oraz oceną i zagospodarowaniem terenów zdegradowanych przez przemysł. Propaguje uprawę mało znanych roślin pastewnych: koniczyny perskiej, trawy sudańskiej oraz rutwicy wschodniej.

Prof. dr hab. Karol Wolski prowadzi badania naukowe w zakresie możliwości poprawy składu botanicznego i plonowania runi łąkowej metodą siewu bezpośredniego. Jego prace badawcze obejmują wpływ uproszczonych metod renowacji na produkcyjność runi łąkowej, zagadnienia związane z waloryzacją pratotechniczną i żywieniową różnych systemów produkcji łąkowej, wykorzystaniem pasz w optymalizacji produkcji mleka oraz wołowiny. Zajmuje się także badaniami nad ekologiczną produkcją łąkową. Inne badania naukowe dotyczą analizy wizualnej i funkcjonalnej muraw piłkarskich oraz wykorzystania roślin w ochronie środowiska i rekultywacji.

Prof. dr hab. Antoni Wojtysiak Urodził się 13 sierpnia 1896 r. w Radomiu. Po ukończeniu szkoły średniej w Warszawie w 1915 r. rozpoczął studia wyższe na Politechnice Warszawskiej oraz na Kursach Przemysłowo-Rolniczych Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W 1918 r. przerwał studia i wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Po odbyciu kampanii wojennej kontynuował studia, które ukończył w 1925 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera rolnictwa na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Stopień doktora nauk rolniczych otrzymał w 1930 r., a doktora habilitowanego nauk rolniczych w 1938 r. – obydwa na Wydziale Rolniczym SGGW w Warszawie.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1946 r., a profesora zwyczajnego w 1958 r.

Instruktor Centralnego Związku Kółek Rolniczych (1922–1924), dyrektor naczelny Centralnego Towarzystwa Organizacji Kółek Rolniczych (1924–1939), st. asystent w Zakładzie Chemii Rolniczej SGGW (1923–1926). Pracując w SGGW, pod kierunkiem prof. J.M. Pomorskiego wykonał kilka cennych prac naukowych z dziedziny nawożenia roślin uprawnych, a w szczególności pobierania składników pokarmowych. Brał również udział w badaniach gleboznawczych na Polesiu.

Starszy asystent i zastępca dyrektora Ogniska Kultury Rolnej i Zakładu Doświadczalnego w Poświętnem (1926), taksator gleb w Państwowym Banku Rolnym (1927–1928), nauczyciel w szkolnictwie zawodowym (1939–1945), kierownik Katedry Rolnictwa SGGW (1945–1950). Jednocześnie był wykładowcą Encyklopedii Rolnictwa na Uniwersytecie Warszawskim i doradcą do spraw produkcji rolnej w Związku Samopomocy Chłopskiej.

W 1950 r. przeniesiony został służbowo do Wrocławia, gdzie zorganizował Katedrę Szczegółowej Uprawy Roślin na Wydziale Rolnym Uniwersytetu i Politechniki. Był kierownikiem tej Katedry (1950–1966) do czasu przejścia na emeryturę, dziekanem Wydziału Rolniczego (1956–1960), posłem na Sejm (1957–1960), przewodniczącym Wydziału VII Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (1962–1964), przewodniczącym Komisji Rejonizacyjnej Rolnictwa w Radzie Naukowej przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej we Wrocławiu.

Promotor 3 doktoratów i około 100 prac magisterskich. Wykonał wiele recenzji w przewodach habilitacyjnych i doktorskich. Redaktor czasopism „Agronomia Społeczna” i „Szkolnictwo Rolnicze”. Autor 125 publikacji naukowych i ponad 100 pozycji popularnonaukowych.

Był pionierem kierunku badań z zakresu agronomii społecznej. Upowszechnił nowoczesne koncepcje organizacji rolnictwa i doświadczalnictwa rolniczego, oparte na demokratyzacji życia wsi polskiej i znajomości rolnictwa zachodnioeuropejskiego.

W okresie powojennym zajmował się: rejonizacją roślin uprawnych na Dolnym Śląsku, systemami uprawy roślin, agrotechniką i metodycznymi zagadnieniami badania rozwoju i wzrostu roślin. Prace rejonizacyjne miały szeroki zasięg (Prusy Polskie, Pomorze Zachodnie, Ziemia Lubuska i Dolny Śląsk).

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, wyróżniony Nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Zmarł 9 grudnia 1978 r. Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Prof. dr hab. Zygmunt Hryncewicz Urodził się 15 grudnia 1922 r. w Rymszyniętach w woj. wileńskim. Szkołę powszechną i 4-letnie gimnazjum ukończył w 1939 r. Świadectwo dojrzałości uzyskał w trybie eksternistycznym w 1946 r. w Trzciance w województwie poznańskim. W 1948 r. rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym i Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Studia rolnicze – inżynierskie ukończył w 1952 r., a magisterskie w 1953 r. w WSR we Wrocławiu. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę w Katedrze Uprawy Łąk i Pastwisk jako asystent.

Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał w 1958 r. na podstawie pracy pt. „Łąki i pastwiska Beskidu Niskiego pod względem geobotanicznym i gospodarczym”. Habilitował się w 1962 r., przedkładając rozprawę pt. „Asocjacje roślinne łąk śródleśnych w Borach Dolnośląskich”. W 1972 r. nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego i w 1985 r. – profesora zwyczajnego. Odbył 2 długoterminowe staże naukowe (w Szwajcarii i Niemczech) oraz kilka krótkoterminowych w NRD, ZSRR, Danii, Bułgarii, Czechosłowacji, Austrii.

Kierownik Katedry Szczegółowej Uprawy Roślin (1967–1993), prodziekan (1964–1966) i dziekan (1968–1970) Wydziału Rolniczego, prorektor ds. nauki i rozwoju kadry naukowej (1973–1982).

Wiceprzewodniczący Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN (1976–1984), przewodniczący Komitetu Uprawy Roślin PAN (1985–1989), przewodniczący Komisji Nauk Rolniczych Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, redaktor czasopisma „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej i Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (1985–1993) oraz Komisji Ekspertów przy Ministrze Edukacji Narodowej (1989–1994), przewodniczący Rady Naukowej Centralnego Ośrodka Badania Odmian Roślin Uprawnych (1969–1992).

Kierował 150 pracami magisterskimi, wypromował 14 doktorów nauk rolniczych. Recenzował 35 prac doktorskich, 21 habilitacyjnych i zaopiniował ponad 30 wniosków o nadanie tytułów naukowych.

Prof. dr hab. Zofia Jasińska Urodziła się 3 maja 1931 r. w Wiśniowej, woj. podkarpackie. W 1948 r. ukończyła liceum ogólnokształcące w Rzeszowie i rozpoczęła studia na Wydziale Rolnym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, które ukończyła w Wyższej Szkole Rolniczej, uzyskując dyplom inżyniera rolnika w 1952 r. i magistra rolnictwa w 1954 r.

Stopień doktora nauk rolniczych otrzymała w 1962 r. na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „Rozwój, wartość użytkowa i ekonomiczna roślin strączkowych na dwóch kompleksach glebowych”, a stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w 1966 r. na podstawie rozprawy pt. „Wartość użytkowa plonów siana odmian koniczyny czerwonej i lucerny mieszańcowej w uprawie bez rośliny ochronnej i w roślinie ochronnej z różnymi terminami siewu”.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk rolniczych uzyskała w 1976 r., a profesora zwyczajnego w 1987 r. Tytuł doktora honoris causa AR we Wrocławiu w 2005 r.

Odbyła staże naukowe w ZSSR (Moskwa, Kijów), Czechosłowacji (Praga, Brno, Nitra), Holandii (Wageningen), Danii (Kopenhaga), Wielkiej Brytanii (wiele ośrodków), Finlandii (Helsinki), RFN (wiele ośrodków), Szwecji (Uppsala), Norwegii (Aas), Francji (Rennes, Dijon).

Zatrudniona w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin od 1953 r., pełniła funkcję kierownika tej Katedry w latach 1993–2001.

Przedstawiciel Wydziału Rolniczego w Senacie kadencji 1978–1982, 1987–2001, przewodnicząca Senackich Komisji ds. Rozwoju Kadry Naukowej i Współpracy z Zagranicą (1987–1990) i Finansowej (1996–2001), kierownik naukowo-dydaktyczny Punktu Konsultacyjnego w Toporowie (1968–1981), prodziekan Wydziału Rolniczego (1970–1972), pełnomocnik Rektora ds. Zawodowych Studiów Zaocznych i Podyplomowych (1973–1981), Prorektor ds. Współpracy z Gospodarką Narodową i Rolniczych Zakładów Doświadczalnych (1982–1984), kierownik Studium Doktoranckiego na Wydziale Rolniczym (1994–2001).

W latach 1984–1990 była przedstawicielem Uczelni w Radzie Konsultacyjnej ds. RZD przy MNiSzW, w tym samym czasie była członkiem Komisji Nagród MEN. Od 1970 do 2001 r. pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji ds. Rejestracji Odmian Roślin Strączkowych i Oleistych MRiGŻ, w latach 1973–1980 była radną WRN we Wrocławiu oraz członkiem Komisji Produkcji Rolnej tej Rady. Należała do Zespołu dydaktyczno-wychowawczego przy MNSZWiT w latach 1974–1982, jest członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych od 1994 r., a w latach 2000–2003 członkiem Zespołu P06 KBN oraz Komitetu Hodowli i Uprawy Roślin, później Komitetu Uprawy Roślin PAN (1968–1984, 1999–2002). Dd roku 1989 jest przewodniczącą Wydziału VII Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, natomiast od roku 1993 przewodniczącą Komisji Nauk Rolniczych Oddziału Wrocławskiego PAN, oraz od 1991 r. członek European Society for Agronomy.

Promotor 10 doktoratów oraz 168 prac magisterskich. Wykonała 14 recenzji doktorskich, 15 habilitacyjnych, kilkadziesiąt do tytułu naukowego profesora, 110 wydawniczych oraz wiele projektów badawczych i wniosków MNiSW.

Autorka i współautorka podręczników pt. „Uprawa roślin” (1971 i 1983), „Szczegółowa uprawa roślin” (1976, 1982, 1999), „Uprawa roślin rolniczych” (1985 i 1982), „Rośliny strączkowe” (1993), „Przewodnik do ćwiczeń ze szczegółowej uprawy roślin” (1978, 1990) oraz 185 publikacji naukowych.

Jest znanym specjalistą z zakresu uprawy roślin polowych, w tym zwłaszcza roślin strączkowych i oleistych. Jej osiągnięcia naukowe dotyczą określenia związków między warunkami uprawy, rozwojem roślin, plonowaniem, jakością surowca, żyznością gleby i efektami ekonomicznymi, z uwzględnieniem nowych odmian i racjonalnych technologii produkcji.

Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, 4 odznakami regionalnymi. Wyróżniona 5 nagrodami MEN, 7 nagrodami Rektora i Lubuską Nagrodą Kulturalną.

Zmarła 13 stycznia 2017 r. Pochowana na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

  

Prof. dr hab. Andrzej Kotecki urodził się 30 sierpnia 1952 roku w Wieleniu nad Notecią, woj. wielkopolskie. W 1977 ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej we Wrocławiu, uzyskując stopień magistra inżyniera rolnictwa.

Stopień naukowy doktora nauk rolniczych w zakresie agronomii uzyskał w 1985 roku na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt.: „Uprawa wyki siewnej (Vicia sativa L.) na nasiona w siewie czystym i współrzędnym”, a stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie agronomii w 1991 roku na pod-stawie dorobku naukowego i rozprawy pt.: „Wpływ składu gatunkowego oraz zróżnicowanego udziału komponentów na plon nasion peluszki uprawianej w różnych warunkach glebowych”. Tytuł naukowy profesora i stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1995 roku, a w 1999 roku uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego.

 Odbył staże naukowe: byłym ZSRR (Akademia Rolnicza im. Timiriazewa Moskwa), Jugosławii (Uniwersytet Nowy Sad), Litwa (Akademia Rolnicza Kowno), Niemcy (Uniwersytet Bonn, Giessen, Getynga). Prodziekan Wydziału Rolniczego ds. Studiów Zaocznych (1993–1996), Dziekan Wydziału Rolniczego (1996–2002), prorektor ds. nauki (2002–2005), redaktor merytoryczny Zeszytów Naukowych Akademii Rolniczej we Wrocławiu, seria Rol¬nictwo (1993–2002), redaktor naczelny wydawnictwa Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu (2005–nadal). Kierownik Katedry Szczegółowej Uprawy Roślin (2001–2017), a od 2018 do 2022 roku dyrektor Instytutu Agroekologii i Produkcji Roślinnej.

 W latach 1996–2016 członek Komitetu Uprawy Roślin PAN, Przewodniczący Sekcji Szczegółowej Uprawy Roślin Komitetu Uprawy Roślin PAN (1999–2006), Zastępca Przewodniczącego Komitetu Uprawy Roślin PAN (2007–2010). Od 2016 roku członek Nauk Agronomicznych PAN. Wiceprzewodniczący Polskiego Towarzystwa Łubinowego (1999–2002), Prezes Polskiego Towarzystwa Łubinowego (2014–nadal).Członek komisji ds. Rejestracji Odmian Roślin Pastewnych COBORU (2005–nadal). Członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów (2013–nadal).

 Zainteresowania naukowe i dorobek naukowy

Zainteresowania naukowe dotyczą agrotechniki: roślin strączkowych z uwzględnieniem uprawy współrzędnej ze zbożami, rzepaku ozimego i jarego, genetycznie modyfikowanego lnu oleistego i włóknistego wykorzystywanego na cele biomedyczne, biologii miskanta olbrzymiego uprawianego na cele energetyczne i poza energetyczne. Autor bądź współautor 215 oryginalnych prac twórczych, autor 1 monografii, a pod jego redakcją powstało 18 monografii, w tym jest współautorem w 14, współautor 4 podręczników akademickich i 1 skryptu.

Podręczniki akademickie:

1. Jasińska Z., Kotecki A. 1994. Rośliny strączkowe. PWN Warszawa, 1–205.
2. Praca zbiorowa. Red. S. Bieszczad i J. Sobota. 1999. Zagrożenia, ochrona i kształtowanie środowiska przyrodniczo-rolniczego. Wydawnictwo AR Wrocław, wyd. 1, 1993. wyd. 2 1998, wyd. 3
3. Praca zbiorowa. Red. Z. Jasińska, A. Kotecki. 2003. Szczegółowa uprawa roślin T. 1 i 2, wyd. 1, 1999, wyd. 2
4. Praca zbiorowa. Red. W. Zawadzki. 2008. Fizjologiczne podstawy żywienia zwierząt. Wydawnictwo UPW Wrocław.

 Ważniejsze monografie

1. Andrzej Kotecki. 1990. Wpływ składu gatunkowego oraz zróżnicowanego udziału komponentów w mieszankach na plon nasion peluszki uprawianej w różnych warunkach glebowych. Zeszyty Naukowe Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Rozprawa habilitacyjna 87, 5–54, ISSN 0867- 1427.
2. Praca zbiorowa pod red. Leszka Szerszenia. 2000. Stan Środowiska glebowego na Dolnym Śląsku po wielkiej powodzi z roku 1997. Zesz. nauk. AR Wrocław, nr 371, monografie XX, 1–109.
3. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Koteckiego. 2010. Uprawa miskanta olbrzymiego. Energetyczne i poza energetyczne możliwości wykorzystania słomy 7–186.
4. Praca zbiorowa pod red. Barbary Kutkowskiej i Andrzeja Koteckiego. 2014. Rolnictwo Dolnego Śląska po wejściu do unii Europejskiej. 7–185. ISBN 978-83-7717-190-5.
5. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Koteckiego. 2015. Następczy wpływ mieszanek zbożowo-strączkowych na rozwój i plonowanie pszenicy, żyta i rzepaku ozimego. 7–115. ISBN 978-83-7717-199-8.
6. Paweł Jaworski, Andrzej Kotecki. 2015 Wydział Przyrodniczo-Technologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu 1945–2015. 5-253. ISBN 978-83-7717-195-0.
7. Praca zbiorowa pod red. Marcina Kozaka i Andrzeja Koteckiego. 2015. Agroekologiczne i żywieniowe aspekty uprawy łubinu wąskolistnego w siewie czystym i współrzędnym z pszenżytem jarym. 7–133. ISBN 978-83-7717-211-7.
8. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Koteckiego. 2015. Następczy wpływ członów zmianowania na rozwój i plonowanie ozimych form rzepaku, żyta i pszenicy 7–164. ISBN 978-83-7717-229-2.
9. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Koteckiego. 2015. Adaptation of the Andean lupine (Lupinus mutabilis Sweet) to natural conditions of south-western 5–119. ISBN 978-83-7717-235-3.
10. Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Koteckiego. 2015. Modyfikowany genetycznie len włóknisty (Linum usitatissimum L.) – reakcja na zróżnicowaną ilość wysiewu oraz selekcja genotypów. 7–232. ISBN 978-83-7717-256-8
    
    Recenzent 151 prac naukowych i 8 podręczników.
    Recenzent 73 grantów (KBN, NCBiR).
    Kierował 10 grantami KBN i NCBiR, a w 6 był głównym wykonawcą.

Kształcenie kadry

• promotor 16 doktorów,
• opiekun naukowy 6 habilitacji,
• recenzent: 37 prac doktorskich, 25 ocen dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej, 19 ocen dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego na tytuł profesora, 4 ocen dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego na stanowisko profesora uczelnianego, 3 ocen dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego na stanowisko profesora zwyczajnego, 4 ocen dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego o nadanie tytułu dr h. c.,
• recenzent wydawniczy 8 rozpraw habilitacyjnych,
• superrecenzent 8 ocen dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego na tytuł profesora,
• przewodniczący 25 komisji habilitacyjnych.
  W sumie opiniował 133 wnioski związane z rozwojem kadry.

Z Katedry wywodzą się profesorowie, którzy objęli funkcje kierownicze w innych jednostkach i placówkach naukowych kraju:

• Natalia Balicka – Katedra Mikrobiologii AR Wrocław
• Stanisław Bieszczad – Katedra Rolniczych Podstaw Kształtowania Środowiska AR Wrocław
• Józef Dzieżyc – Katedra Rolniczych Podstaw Kształtowania Środowiska AR Wrocław
• Zdzisław Gonet – IUNG Puławy
• Zygmunt Hryncewicz – Katedra Szczegółowej Uprawy Roślin AR Wrocław
• Anna Jelinowska – IUNG Puławy
• Stefan Jelinowski – IUNG Puławy
• Ryszard Kostuch – Katedra Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska AR Kraków
• Witold Niewiadomski – Katedry Ogólnej Uprawy Roli i Roślin ART Olsztyn
• Mieczysław Nowak – Katedra Łąkarstwa SGGW Warszawa
• Maria Radomska – Instytut Technologii Produkcji Rolniczej Zamiejscowego Wydziału Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego, krakowska AR Rzeszów
• Stanisław Rojek – Katedra Rolniczych Podstaw Kształtowania Środowiska AR Wrocław
• Józef Rola – IUNG Wrocław
• Jerzy Sienkiewicz – IUNG Wrocław
• Stanisław Włodarczyk – Katedra Torfoznawstwa AR Lublin
• Henryk Żurawski – IUNG Wrocław